Η ΑΙΤΗΣΗ ΑΚΥΡΩΣΕΩΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ Δ΄ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΣΤΕ

ΑΙΤΗΣΗ ΑΚΥΡΩΣΕΩΣ
Προς το Συμβούλιο της Επικρατείας

ΚΑΤΑ

Υπουργού Εσωτερικών, Αποκέντρωσης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (ΥΠ.ΕΣ.Α.Η.Δ.), που εδρεύει στην Αθήνα

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ

1) Της Υπουργικής Απόφασης (Υ.Α.) με Αριθμ. Φ. 130181/23198/10 Καθορισμός δικαιολογητικών που πρέπει να συνοδεύουν τη δήλωση και αίτηση εγγραφής στο Δημοτολόγιο, λόγω γέννησης ή φοίτησης σε σχολείο στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 1Α του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας που υπέγραψε στις 20.04.2010 ο καθ’ ύλην Υπουργός, δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ Β’ 562 στις 30.04.2010 & του οποίου ΦΕΚ έλαβε χώρα η κυκλοφορία από το Εθνικό Τυπογραφείο στις 06.05.2010

2) Της Εγκυκλίου υπ’ αριθμόν 6 με θέμα «Άσκηση του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι από τους ομογενείς και τους νομίμως διαμένοντες υπηκόους τρίτων χωρών για την ανάδειξη των αιρετών οργάνων της πρωτοβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης» που υπέγραψε ο καθ’ ύλην Υπουργός & πρωτοκολλήθηκε με Αριθ. Πρωτ. 24592/07.05.2010

& οι 2 προσβαλλόμενες πράξεις δημοσιεύθηκαν στις 06.05.2010 & 07.05.2010 αντίστοιχα στην ιστοσελίδα του Υπουργείου http://www.ypes.gr

3) Κάθε άλλης πράξης της Διοίκησης προγενέστερης ή μεταγενέστερης, που απορρέει από την εφαρμογή των 2 προσβαλλόμενων πράξεων

Οι ανωτέρω πράξεις της Διοίκησης, επήλθαν συνεπεία της ψηφίσεως του Ν. 3838/24.03.2010 Σύγχρονες διατάξεις για την Ελληνική Ιθαγένεια και την πολιτική συμμετοχή ομογενών και νομίμως διαμενόντων μεταναστών και άλλες ρυθμίσεις.

Η μεν πρώτη σύμφωνα με το άρθρο 13 του Κεφαλαίου Α’ Τροποποιήσεις του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας του άνωθεν Νόμου περιλαμβάνει τα δικαιολογητικά που πρέπει να συνοδεύουν τη δήλωση & αίτηση εγγραφής στο δημοτολόγιο αλλοδαπών που αποκτούν την Ελληνική ιθαγένεια λόγω γέννησης ή φοίτησης σε σχολείο στην Ελλάδα σύμφωνα με το άρθρο 1Α που προστέθηκε στον ΚΩΔΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ (Ν. 3284/2004)

Η δε δεύτερη πράξη, είναι η εγκύκλιος προς τη Δημόσια Διοίκηση αναφορικά με την εφαρμογή του Κεφαλαίου Β’ Συμμετοχή ομογενών και νομίμως διαμενόντων μεταναστών στην ανάδειξη αιρετών οργάνων της Πρωτοβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης του Ν. 3838/24.03.2010

Τόσο η Υπουργική Απόφαση όσο & η Εγκύκλιος αλληλένδετες μεταξύ τους θεσμοθετούν κατά παράβαση κατ’ ουσίαν διατάξεων του Συντάγματος, νόμων & του Ευρωπαϊκού Κοινοτικού Δικαίου 2 παράλληλους τρόπους απονομής πολιτικών δικαιωμάτων (πλήρων με την απόκτηση ιθαγένειας & μερικών με την εγγραφή σε ειδικούς εκλογικούς καταλόγους) σε απροσδιόριστο αριθμό αλλοδαπών, αλλοιώνοντας τη λαϊκή κυριαρχία, όπως θεσπίζεται στο άρθρο 1 του Συντάγματος & νοθεύοντας τη βούληση του Ελληνικού λαού στις επερχόμενες εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης του Νοεμβρίου 2010 σε πρώτη φάση, την στιγμή που μόνο μία κατηγορία για την εγγραφή στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους (ιδιότητα του επί μακρόν διαμένοντος, σελίδα 4 της Εγκυκλίου) καλύπτεται από 642.905 αλλοδαπούς – πάνω από το 6% του εκλογικού σώματος (άρθρο ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΑΠΟ 643.000 ΑΛΛΟΔΑΠΟΥΣ του Γιώργου Φράγκου, εφημερίδα ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ, 04.02.2010 με επίσημα στοιχεία Υπουργείου Εσωτερικών)

Οι πράξεις αυτές, τις οποίες έχω έννομο συμφέρον να προσβάλλω ως Έλληνας ιθαγενής & εκλογέας, είναι παράνομες για τους ακόλουθους λόγους:

Η Υπουργική απόφαση (Υ.Α.) με Αριθμ. Φ. 130181/23198/10:

1. Παραβίαση Ποινικής Νομοθεσίας

Σύμφωνα με την παράγραφο 5iv) της Υ.Α. για τη δήλωση & αίτηση εγγραφής στο Δημοτολόγιο, απαιτείται από τους αλλοδαπούς της παραγράφων 3 (Απόκτηση ιθαγένειας λόγω γέννησης ή φοίτησης από ενηλικιωθέντες – άρθρο 1Α, παρ. 6 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας) & 4i)α (Απόκτηση ιθαγένειας λόγω γέννησης ή φοίτησης από ενηλικιωθέντες πριν την έναρξη ισχύος του Ν. 3838/2010 σύμφωνα με τις μεταβατικές διατάξεις του άρθρου 24 του Ν. 3838/2010) ένα από τα δικαιολογητικά είναι το ποινικό μητρώο δικαστικής χρήσης για τυχόν ποινικά κωλύματα του άρθρου 5 παρ. 1 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας, όπως αντικαταστάθηκε από το άρθρο 2 του Ν. 3838/2010.

Στο τροποποιηθέν άρθρο 5 παρ. 1 του Κώδικα, που παραπέμπει η Υ.Α. περιλαμβάνονται μια σειρά αδικήματα που αποτελούν κώλυμα απόκτησης ιθαγένειας, για τα οποία όμως απαιτείται αμετάκλητη καταδίκη του αιτούντος & στο άρθρο 5Β του Κώδικα, όπως προστέθηκε με το άρθρο 3 του Ν. 3838/2010 απαιτείται να μην συντρέχουν λόγοι δημόσιας ή εθνικής ασφάλειας.

Η διάταξη αυτή της Υ.Α. με τις παραπομπές στις τροποποιήσεις του Κώδικα Ιθαγένειας, έρχεται σε σύγκρουση με την ποινική νομοθεσία, διότι δεν περιλαμβάνει τη διερεύνηση άσκησης ποινικής δίωξης ούτε καν για όλα τα αδικήματα που τιμωρούνται με στερητική της ελευθερίας ποινή τουλάχιστον 3 μηνών για να διαπιστωθεί η επικινδυνότητα για τη δημόσια τάξη ή την ασφάλεια της Χώρας. Σημειώνεται, ότι σύμφωνα με το άρθρο 5Β του Κώδικα Ιθαγένειας είναι απαραίτητο να απουσιάζουν λόγοι δημόσιας ή εθνικής ασφάλειας. Οι λόγοι διαπιστώνονται ποινικώς & όχι από γνωμοδοτήσεις του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.

Ποινικό Δίκαιο
Ν. 3386/2005 Είσοδος, διαμονή & κοινωνική ένταξη υπηκόων τρίτων χωρών στην Ελληνική Επικράτεια όπως ισχύει
Άρθρο 76 Προϋποθέσεις & διαδικασία διοικητικής απέλασης
1. Η διοικητική απέλαση αλλοδαπού επιτρέπεται εφόσον:
Περ. γ’ Η παρουσία του στο ελληνικό έδαφος είναι επικίνδυνη για τη δημόσια τάξη ή την ασφάλεια της Χώρας. Ο αλλοδαπός θεωρείται επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη ή ασφάλεια ιδίως όταν σε βάρος του ασκηθεί ποινική δίωξη για αδίκημα που τιμωρείται με στερητική της ελευθερίας ποινή τουλάχιστον τριών (3) μηνών.

2. Παραβίαση άρθρου 22 παρ. 1 Συντάγματος & Ευρωπαϊκού Συμφώνου για τη Μετανάστευση & το Άσυλο

Η εργασία αποτελεί δικαίωμα & προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών & για την ηθική & υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού & αστικού πληθυσμού.

Η Υπουργική Απόφαση με την αυτόματη & μαζική ιθαγενοποίηση όλων σχεδόν των αλλοδαπών, που γεννήθηκαν στην Ελλάδα & με τη μη θέσπιση μέγιστου ορίου πληθυσμού αλλοδαπών & προσδιορισμού ποσοστού τους επί του υπάρχοντος πληθυσμού της Ελλάδας, παραβιάζει το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην εργασία του Έλληνα πολίτη, του οποίου η ανεργία είναι σε διψήφιο ποσοστό με εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών να μην έχουν εξασφαλισμένη την επιβίωση τους & με άμεσο κίνδυνο των πάντων την στιγμή που θα εισάγονται αλλογενείς σε δημόσιες λειτουργίες.

Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για τη Μετανάστευση & το Άσυλο, υπάρχει άμεση σύνδεση αριθμού αλλοδαπών με δυνατότητες εργασίας, στέγασης & υγειονομικών, εκπαιδευτικών & κοινωνικών υπηρεσιών, που δε λαμβάνει καθόλου υπόψη η Υ.Α.

Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για τη Μετανάστευση & το Άσυλο
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ωστόσο δε διαθέτει τα μέσα για να δεχθεί αξιοπρεπώς όλους τους μετανάστες που επιδιώκουν μια καλύτερη ζωή. Η μη ελεγχόμενη μετανάστευση μπορεί να διαταράξει τη συνοχή του κοινωνικού ιστού στις χώρες προορισμού. Συνεπώς, η οργάνωση της μετανάστευσης πρέπει να λαμβάνει υπόψη την ικανότητα υποδοχής της Ευρώπης, από απόψεως αγοράς εργασίας, στέγασης και υγειονομικών, εκπαιδευτικών και κοινωνικών υπηρεσιών & να προστατεύει τους μετανάστες από τον κίνδυνο να πέσουν θύματα εκμετάλλευσης εγκληματικών δικτύων.
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θεωρεί ότι η νόμιμη μετανάστευση πρέπει να δηλώνει τη βούληση αμφότερων των πλευρών, τόσο του μετανάστη, όσο και της χώρας υποδοχής, & να αποβλέπει σε αμοιβαίο όφελος. Υπενθυμίζει ότι εναπόκειται σε κάθε κράτος μέλος να αποφασίζει τις προϋποθέσεις εισόδου των νόμιμων μεταναστών στο έδαφός του & να καθορίζει ενδεχομένως τον αριθμό τους. Η επιβολή ποσοστώσεων που μπορεί να προκύψει, θα μπορούσε να γίνει σε σύμπραξη με τις χώρες προέλευσης. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο καλεί τα κράτη μέλη να εφαρμόσουν μια επιλεκτική & συντονισμένη μεταναστευτική πολιτική, ιδίως σε συνάρτηση με τις ανάγκες της εγχώριας αγοράς εργασίας & λαμβανομένων υπόψη των πιθανών επιπτώσεων στα υπόλοιπα κράτη μέλη.

3. Παραβίαση άρθρου 1 παρ.2 Συντάγματος & Ευρωπαϊκού Κοινοτικού Δικαίου
Παραβιάζει το άρθρο 1 παρ. 2 του Συντάγματος Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία (Παύει να θεωρείται κυρίαρχος ο Ελληνικός λαός με την Ελληνοποίηση εκατομμυρίων αλλοδαπών σε βάθος χρόνου βάσει των δικαιολογητικών αυτής της Υπουργικής Απόφασης), το άρθρο 77 ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΣ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΤΟ ΆΣΥΛΟ & ΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ και το Πρωτόκολλο αριθ. 23 ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΌΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗ ΔΙΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ της Ενοποιημένης απόδοσης της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (2008/C 115/01 Εφημ. ΕΕ), καθώς & τις Οδηγίες 2009/50, 2008/115, 2005/71, 2004/81 & τον Κανονισμό 2002/1030, διότι:
i. Εντάσσει αυθαίρετα ως πολίτες στον ελληνικό & ευρωπαϊκό χώρο όλους τους πρώην λαθρομετανάστες των οποίων απλά μέχρι τώρα είχε νομιμοποιηθεί μονάχα η παραμονή, χωρίς οποιοδήποτε πρόσθετο δικαίωμα σχετικό με ιθαγένεια, με νομοθεσία του εθνικού δικαίου της Ελλάδος κατά τα έτη 1997 (Προεδρικά Διατάγματα 358 & 359), 2001 (Νόμος 2901), 2005 (Νόμος 3386 & Υπουργική Απόφαση (Υ.Α.) 24103 (ΦΕΚ Β’ 1804) όπως τροποποιήθηκε με την Υ.Α. 13703/2007 (ΦΕΚ Β’ 1135) & με την Υ.Α. 933/2009 (ΦΕΚ Β’ 53). Επιπρόσθετα, με αυτούς & άλλους νόμους έλαβαν χώρα μαζικές έμμεσες νομιμοποιήσεις με παράταση αυτοδικαίως της χρονικής ισχύος αδειών διαμονής, ακόμη & μετά τη λήξη της ισχύος τους ή εκ των υστέρων αποδοχή της εκπρόθεσμης κατάθεσης των σχετικών αιτημάτων (Νόμοι 3013/2002, 3103/2003, 3242/2004, 3448/2006 & 3536/2007) Επομένως αλλοιώνει ριζικά τόσο τη λαϊκή κυριαρχία του Ελληνικού λαού όσο & τη μεταναστευτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

ii. Σε ακολουθία με τον άνω λόγο η Υπουργική Απόφαση αλλοιώνει το Εκλογικό σώμα των Ελλήνων και των Ευρωπαίων ψηφοφόρων. Θα μπορούν πλέον ως «Έλληνες υπήκοοι», οι πρώην υπήκοοι κρατών που δεν έχουν αποδεδειγμένη σχέση με τον «Ευρωπαϊκό χώρο» που ορίζεται στο Προοίμιο της ανωτέρω Συνθήκης, να αναδεικνύονται ακόμα και Βουλευτές & Ευρωβουλευτές.

iii. Συνεπώς παραβιάζει και την ακεραιότητα του ευρωπαϊκού «χώρου» και κατά την έννοια των άρθρων 3 της Ενοποιημένης Απόδοσης της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (2008/C 115/01 Εφημ. ΕΕ) & 67 της Ενοποιημένης Απόδοσης της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Η Εγκύκλιος υπ’ αριθμόν 6 με Αριθ. Πρωτ. 24592/07.05.2010

Η προσβαλλόμενη εγκύκλιος είναι αντισυνταγματική στο σύνολο της, διότι δίδει πολιτικά δικαιώματα σε αλλοδαπούς με διατήρηση της αλλοδαπής ιθαγένειας τους.

1. Σύγκρουση Δικαιώματος Εκλέγειν σε αλλοδαπούς (σελίδες 3-5 Εγκυκλίου) & Εγγραφής στους Ειδικούς εκλογικούς καταλόγους (σελίδες 6-18 Εγκυκλίου) με το Ενιαίο των Πολιτικών Δικαιωμάτων, όπως αναγνωρίζεται από την Ποινική Νομοθεσία

Ποινικός Κώδικας (Π.Κ.)
Στο άρθρο 63 Π.Κ. ως προς τα αποτελέσματα αποστέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων ως παρεπόμενη ποινή, αναφέρονται λεπτομερώς εκείνες οι ιδιότητες, που απονέμονται μόνο στον πολίτη & όχι στον οποιοδήποτε άνθρωπο μερικές εκ των οποίων είναι:

- δημόσια, δημοτικά ή κοινοτικά αξιώματα
- δημοτικές ή κοινοτικές θέσεις
- να ψηφίζει & να εκλέγεται στις πολιτικές, δημοτικές ή κοινοτικές εκλογές

Οι αλλοδαποί εκλογείς, που εγγράφονται στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους, εξασφαλίζουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι ως δημοτικοί, διαμερισματικοί & τοπικοί σύμβουλοι σύμφωνα με το άρθρο 17 του Ν. 3838/2010 κατά παράβαση του ενιαίου των πολιτικών δικαιωμάτων του Π.Κ., αφού ψηφίζουν σε δημοτικές ή κοινοτικές εκλογές χωρίς να έχουν δικαίωμα σε πολιτικές (Βουλευτικές & Ευρωεκλογές) & εκλέγονται σε δημοτικά ή κοινοτικά αξιώματα, χωρίς να είναι πολίτες για να έχουν πρόσβαση σε άσκηση δημόσιας εξουσίας

2. Κανονιστική πράξη της Διοίκησης η Εγκύκλιος ενός Νόμου, ο οποίος δεν είναι ειδικός σύμφωνα με το άρθρο 4 παρ. 4 του Συντάγματος ούτε εμπίπτει στα ανθρώπινα δικαιώματα σύμφωνα με το άρθρο 5 παρ. 2 του Συντάγματος

Μόνο Έλληνες πολίτες είναι δεκτοί σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες, εκτός από τις εξαιρέσεις που εισάγονται με ειδικούς νόμους (άρθρο 4, παρ. 4)

Κατά τη κρατούσα άποψη δημόσια λειτουργία υφίσταται σε κάθε θέση που συνεπάγεται συμμετοχή στην άσκηση δημόσιας εξουσίας
(ενδεικτικά, σελ. 157 επ. με περαιτέρω παραπομπές, Κ. Χρυσόγονος «Ατομικά & Κοινωνικά Δικαιώματα», 2η έκδοση, Αθήνα 2002). Οι Ο.Τ.Α. είναι φορείς δημόσιας εξουσίας & ως εκ τούτου τα δικαιώματα εκλέγειν & εκλέγεσθαι σε αυτούς επιφυλάσσονται κατά κανόνα μόνο σε Έλληνες πολίτες.

Η Επίκουρη Καθηγήτρια Συγκριτικού Δημοσίου Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Νέδα Κανελλοπούλου παρατηρεί σχετικά σε άρθρο της Τίθεται ζήτημα αντισυνταγματικότητας στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ στις 24.01.2010:
“Δημόσια λειτουργία ενυπάρχει σε κάθε θέση που συνεπάγεται συμμετοχή στην άσκηση δημόσιας εξουσίας. Οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης πρώτου βαθμού ασκούν δημόσια εξουσία. Έτσι, τα δικαιώματα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στην πρωτοβάθμια τοπική αυτοδιοίκηση αποτελούν αναμφισβήτητα συμμετοχή στην άσκηση δημόσιας λειτουργίας. Επιφυλάσσονται επομένως από το Σύνταγμα μόνο στους Ελληνες πολίτες. Αυτό ισχύει όχι μόνο για το δικαίωμα του εκλέγεσθαι αλλά και για το δικαίωμα του εκλέγειν, που έχει αναμφισβήτητα θεσμική λειτουργικά διάσταση.”

Ο Νόμος 3838/2010 στον οποίο εδράζει το περιεχόμενο της Εγκυκλίου 6 δεν είναι ειδικός, διότι αφενός καθιερώνει γενικές & ευρείες εξαιρέσεις (εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπών εκλογέων) & όχι συγκεκριμένες. Η εξαίρεση δεν πρέπει να αναφέρεται ούτε σε γενική ούτε σε ευρεία κατηγορία προσώπων (βιβλιογραφία ως ανωτέρω) καταλύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, όπως η εν προκειμένω εγκύκλιος τη λαϊκή κυριαρχία (άρθρο 1, παρ. 2 Συντάγματος)

Η κυρία Κανελλοπούλου παρατηρεί σχετικά (από το παραπάνω άρθρο):
για να είναι «ειδικός» ο νόμος, πρέπει η κατηγορία των προσώπων στα οποία αναφέρεται η εξαίρεση να μην είναι ούτε γενική ούτε ευρεία. Πληροί την προϋπόθεση αυτή το νομοσχέδιο; Ασφαλώς όχι.

Το Ελληνικό Σύνταγμα στο άρθρο 5 παρ.2 προστατεύει τα ατομικά δικαιώματα των αλλοδαπών σε συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α.)

Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής & της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας & θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων (άρθρο 5, παρ. 2)

Σε αυτά τα δικαιώματα όμως δεν υπάγονται, τα δικαιώματα πολιτικής συμμετοχής, όπως π.χ. το δικαίωμα εκλέγειν & εκλέγεσθαι, η άσκηση των οποίων κατοχυρώνεται με βάση το Σύνταγμα – κατά την κρατούσα άποψη – στους Έλληνες πολίτες (σελ. 393 επ. με περαιτέρω παραπομπές, Κ. Μαυριάς «Συνταγματικό Δίκαιο», 2η έκδοση, 2002)

3. Αντισυνταγματική η Εγκύκλιος με το άρθρο 29 παρ. 1 του Συντάγματος

Έλληνες πολίτες που έχουν το εκλογικό δικαίωμα, μπορούν ελεύθερα να ιδρύουν & να συμμετέχουν σε πολιτικά κόμματα, που η οργάνωση & η δράση τους οφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Είναι δεδομένο, ότι χωρίς αυτό το δικαίωμα, που απολαμβάνουν μόνο Έλληνες πολίτες, δε νοείται & οποιαδήποτε συμμετοχή σε εκλογές πρωτοβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης (σελ. 388 επ. βιβλιογραφίας ως ανωτέρω)

Ο Καθηγητής Δημήτρης Τσάτσος στο Συνταγματικό του Δίκαιο (τόμος Γ΄, Θεμελιώδη Δικαιώματα, 1988, σελ. 164 -165) παίρνει σαφώς θέση υπέρ της αντισυνταγματικότητας του δικαιώματος ψήφου των μεταναστών στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπως φαίνεται & από το σχετικό απόσπασμα: «Ο Γ. Βλάχος (σ. 59-60), βασιζόμενος στη διατύπωση του άρθρου 102 § 2 που δεν μνημονεύει την ιδιότητα του “Έλληνα πολίτη” ως προϋπόθεση άσκησης του εκλογικού δικαιώματος στο επίπεδο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δέχεται πως φορέας αυτού του δικαιώματος είναι & ο αλλοδαπός. Αντίθετα, εμείς πιστεύουμε πως το Σύνταγμα & αυτό το δικαίωμα το επεφύλαξε μόνο στους Έλληνες πολίτες»… «αυτό προκύπτει και από το άρθρο 29 § 1 του Συντάγματος (δικαίωμα ίδρυσης και συμμετοχής σε πολιτικά κόμματα) που ρητά ισχύει μόνο για τους Έλληνες πολίτες»… διότι «συμμετοχή στις δημοτικές εκλογές έξω από την αντιπαράθεση των πολιτικών κομμάτων μόνο θεωρητικά είναι νοητή στην Ελλάδα & μόνο στη βάση της παραγνώρισης της πολιτικής πραγματικότητας»… «Η αναγνώριση τέτοιων δικαιωμάτων στους αλλοδαπούς προϋποθέτει συνταγματική μεταβολή. Τελικά, η συνταγματική μεταβολή, που θα ήταν αναγκαία για την αναγνώριση ενός τέτοιου δικαιώματος για τους αλλοδαπούς, δεν συντελέσθηκε. Η σχετική συζήτηση, όμως, έκανε πολύ ορατή τη σχέση του ρόλου που το Σύνταγμα αναγνωρίζει στον άνθρωπο που μετέχει στις κοινωνικοπολιτικές διαδικασίες με τον πραγματικό ρόλο που ο άνθρωπος διαδραματίζει στις οικονομικές διαδικασίες ενός κοινωνικού συνόλου».

Στο άρθρο της η κυρία Κανελλοπούλου αναφέρει, ότι γεννιούνται προφανή ζητήματα αντισυνταγματικότητας επειδή στην αναθεώρηση του 2008 δεν αναθεωρήθηκε τελικά, αν & προτάθηκε για αναθεώρηση, το άρθρο 102, παρ. 2…Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι στην προηγούμενη αναθεώρηση η ψήφος των μεταναστών στην πρωτοβάθμια αυτοδιοίκηση είχε προταθεί να εισαχθεί με ρητή συνταγματική διάταξη και από τα δύο μεγάλα κόμματα.

Για τους λόγους αυτούς

ΖΗΤΩ

Να γίνει δεκτή η αίτηση μου.
Να ακυρωθούν οι πράξεις που προσβάλλονται & να καταδικαστεί το Δημόσιο στα δικαστικά μου έξοδα.
Καταβλήθηκαν τα νόμιμα παράβολα του Δημοσίου (ΣΕΙΡΑ Α 1289507, 1289508 & 2484940)

Αθήνα, 05.08.2010

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ Δ' ΤΜΗΜΑΤΟΣ

Με την Σ.τ.Ε. 350/2011 (Δ΄ Τμήμα, 7μ.) παραπέμφθηκε στην Ολομέλεια του Δικαστηρίου το ζήτημα της συνταγματικότητας των διατάξεων των άρθρων 1 (παρ. 1, 2 και 6) και 24 του ν. 3838/2010, με τις οποίες εισάγονται νέες προϋποθέσεις για την κτήση της ελληνικής ιθαγένειας, και των άρθρων 14 έως 21 του ίδιου νόμου, με τις οποίες προβλέπεται η συμμετοχή αλλοδαπών, υπηκόων τρίτων χωρών, στις εκλογές της πρωτοβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης.

Με την απόφαση αυτή κρίθηκαν, ειδικότερα, τα εξής: Από τις διατάξεις των άρθρων 1 παρ. 2 και 3, 16 παρ. 2, 21 παρ. 1, 25 παρ. 4, 51 παρ. 2 και 108 του Συντάγματος συνάγεται ότι: α) Η νομιμοποίηση της κρατικής εξουσίας βασίζεται μεν στη βούληση του λαού, αλλά υπάρχει και ασκείται προς το συμφέρον του έθνους, οντότητας υπερβαίνουσας χρονικά την εν ζωή κοινότητα των ανθρώπων και τα γεωγραφικά όρια του ελληνικού κράτους. Τούτο δε, διότι το έθνος αναφέρεται τόσο στις παρελθούσες όσο και στις μέλλουσες γενεές, τα συμφέροντα των οποίων πρέπει να υπηρετεί η κρατική πολιτική, απαρτίζεται δε και από τους Έλληνες της διασποράς, β) Το δίκαιο της ιθαγενείας, η οποία καθιδρύει άρρηκτο, κατ’ αρχήν, δεσμό του πολίτη με το κράτος και γεννά δέσμη δικαιωμάτων και υποχρεώσεων (απαγόρευση αφαιρέσεως της ελληνικής ιθαγενείας και απελάσεως, δικαίωμα διπλωματικής προστασίας, πολιτικά δικαιώματα εκλέγειν- εκλέγεσθαι, συμμετοχής στις «δημόσιες λειτουργίες», καθήκον στρατεύσεως), διαμορφώνεται αποκλειστικώς από το ελληνικό κράτος, κατά κυριαρχικό τρόπο, εντός των ορίων που τάσσουν οι κανόνες του διεθνούς δικαίου (π.χ. απαγόρευση δημιουργίας ανιθαγενών με αυθαίρετες πράξεις των κρατών ή πιθανότητα προσβολής ανθρωπίνων δικαιωμάτων). Περαιτέρω, όμως, δεν τάσσονται από το διεθνές δίκαιο συγκεκριμένα κριτήρια δεσμευτικά για τον εθνικό νομοθέτη κατά τη θέσπιση κανόνων πολιτογραφήσεως αλλοδαπών, ούτε υπάρχει, ως εκ της φύσεώς της οικείας αρμοδιότητας του κράτους, δικαίωμα του αλλοδαπού στην απονομή της ελληνικής ιθαγένειας. γ) Το δίκαιο αυτό, εξ επόψεως εσωτερικών ορίων, πρέπει να μην προσβάλλει τις ως άνω συνταγματικές αρχές, δηλαδή ούτε να επιτρέπει την είσοδο στη λαϊκή κοινότητα (λαός) αλλοδαπών προσώπων χωρίς ουσιαστικό πραγματικό δεσμό με αυτή - ιδίως με την πρόβλεψη αθρόων πολιτογραφήσεων - εις τρόπον ώστε να συγκροτείται αυθαιρέτως το συνθετικό στοιχείο του Κράτους (λαός) και το ανώτατο όργανο αυτού (λαός- εκλογικό σώμα) και, εν τέλει, να αποσυντίθεται η έννοια του έθνους, ούτε και να θέτει διατάξεις, που να επιτρέπουν την ευχερή αφαίρεση της ελληνικής ιθαγένειας. δ) Ο συνταγματικός νομοθέτης μεριμνά για τη συνέχεια του έθνους επιτάσσοντας τον απλό νομοθέτη να οργανώνει εκπαίδευση, η οποία, μεταξύ άλλων, θα συμβάλλει στη ανάπτυξη εθνικής συνειδήσεως και να προβλέπει και να συντηρεί κοινωνικό δίκτυο υποστηρίξεως του θεσμού της οικογένειας, «ως θεμελίου της συντήρησης και προαγωγής του ΄Εθνους». Εναρμονιζόμενος ο Έλληνας νομοθέτης προς τις ανωτέρω συνταγματικές διατάξεις, μερίμνησε να διαφυλάξει την εθνική ομοιογένεια του κράτους, μεταξύ των άλλων και διά της θεσπίσεως δικαίου ιθαγενείας, του οποίου οι ρυθμίσεις εβασίζοντο, κατ’ αρχήν, στο σταθερό κριτήριο του «δικαίου του αίματος» ( jus sanguinis ), δηλαδή την καταγωγή από Έλληνες γονείς, όλως δε κατ’ εξαίρεση, περιέλαβε διατάξεις, οι οποίες καθιέρωσαν την πολιτογράφηση ενηλίκων (συμπλήρωση του 21ου έτους) αλλοδαπών αλλογενών, δηλαδή την βάσει ειδικής διαδικασίας και κατόπιν αιτήσεως του ενδιαφερομένου απονομή της ιθαγενείας με εξατομικευμένη κρίση συλλογικού οργάνου της Διοικήσεως που διαγιγνώσκει τη συνδρομή ορισμένων ουσιαστικών προϋποθέσεων. Ακριβώς δε λόγω της εθνικής σημασίας που απέδωσε στο θεσμό της ιθαγενείας, ερρύθμισε πάντοτε με ευνοϊκό τρόπο την απονομή της ιθαγένειας στους αλλοδαπούς ομογενείς. Αθρόα πολιτογράφηση, δηλαδή απονομή της ελληνικής ιθαγενείας σε ομάδες αλλοδαπών χωρίς εξατομικευμένη κρίση, αλλά ευθέως βάσει γενικών διατάξεων ουσιαστικού νόμου, το ελληνικό δίκαιο εγνώρισε μόνον κατά τις περιόδους των μεγάλων ανακατατάξεων του νέου εθνικού κράτους που προέκυψε μετά τη σταδιακή απελευθέρωση της χώρας από την οθωμανική κυριαρχία και τις προσθήκες νέων εδαφών με διεθνείς συνθήκες. Μετά την πτώση των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης και τη διάλυση της Ενώσεως των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, ο Έλληνας νομοθέτης, υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει τα προκύψαντα μεγάλα προβλήματα που γέννησε η μεταβολή αυτή για τους πληθυσμούς γειτονικών χωρών και την επακολουθήσασα ομαδική έξοδο των εγχωρίων πληθυσμών με κατεύθυνση τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης και ιδίως τη γειτνιάζουσα Ελλάδα, ανέλαβε νέες νομοθετικές πρωτοβουλίες σε σχέση αφ’ ενός μεν με τις προϋποθέσεις νομίμου διαμονής και εργασίας στη χώρα, αφετέρου δε με τη χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας σε επιλεγμένες ομάδες. Και όσον αφορά την ιθαγένεια, οι νέες ρυθμίσεις εθέσπισαν, για τους ομογενείς τους προερχομένους από τις ως άνω χώρες, ως κριτήρια διαπιστώσεως της ελληνικής ιθαγένειας την ελληνική καταγωγή και την ελληνική εθνική συνείδηση, δηλαδή κριτήρια τα οποία αποτελούν τον πυρήνα του έθνους και της εθνικότητας. ΄Οσον αφορά δε τη διαμονή και την εργασία, ο νομοθέτης, ναι μεν προέβλεψε σύστημα χορηγήσεως αδειών βάσει συγκεκριμένων προϋποθέσεων και διαδικασίας, το οποίο, όμως, κατά κανόνα, παραβιάσθηκε στην πράξη λόγω της παράνομης εισόδου μαζικών μεταναστευτικών ρευμάτων στη χώρα, και είχε ως περαιτέρω συνέπεια την θέσπιση αλλεπαλλήλων διατάξεων, οι οποίες «νομιμοποιούσαν» την παράνομη είσοδο, διαμονή και εργασία των αλλοδαπών. Τελική συνέπεια αυτής της νομοθετικής πολιτικής και της συστοίχου διοικητικής πρακτικής είναι ότι καθίσταται ανέφικτη η διαπίστωση αν υπήρξαν πρόσωπα, ποία και πόσα, τα οποία πράγματι να διέμειναν και να εργάσθηκαν νομίμως, μέχρι σήμερα στη χώρα, δηλαδή με βάση διοικητική άδεια που διαπιστώνει τη συνδρομή των τιθεμένων στις πάγιες διατάξεις των παραπάνω νομοθετημάτων προϋποθέσεων. Εξ άλλου, ανέκαθεν ο Έλληνας νομοθέτης αντιμετώπισε ευνοϊκά ως προς το ζήτημα της αποκτήσεως της ελληνικής ιθαγενείας τους ομογενείς αλλοδαπούς έναντι των αλλογενών αλλοδαπών. Τούτο δε εξεφράσθη στη νομοθεσία τόσο ως προς την απλοποίηση της ακολουθούμενης διαδικασίας πολιτογραφήσεως, όσον και ως προς τις καθιερούμενες προϋποθέσεις, οι οποίες προκειμένου περί ομογενών περιορίζοντο στη διακρίβωση της ελληνικής καταγωγής και της διατηρήσεως της ελληνικής εθνικής συνειδήσεως. Τέλος, ο επίμαχος νόμος 3838/2010 (Α΄ 49) προβλέπει στο άρθρο 1 ότι στον ν 3284/2004 (Α΄ 217 - «Κώδικας Ελληνικής Ιθαγενείας») προστίθεται ένα νέο άρθρο (το 1Α), με το οποίο εισάγεται ένας νέος τρόπος κτήσεως της ελληνικής ιθαγενείας με τη γέννηση του αλλοδαπού στην Ελλάδα ή τη φοίτηση σε ελληνικό σχολείο και τη σχετική δήλωση των γονέων του ή του ιδίου. Με τις διατάξεις αυτές εισήχθη νέος τρόπος αποκτήσεως της ελληνικής ιθαγένειας, αφορών, δυνάμει, μεγάλο αριθμό αλλοδαπών (αθρόα πολιτογράφηση) χωρίς τούτο να συνάπτεται προς εκπλήρωση διεθνούς υποχρεώσεως της χώρας. Η πολιτογράφηση αυτή γίνεται με βάση αμιγώς τυπικές προϋποθέσεις (χρόνος «νόμιμης» διαμονής του αιτούντος αλλοδαπού ή της οικογένειάς του, φοίτηση σε ελληνικό σχολείο επί ορισμένο χρόνο, ανυπαρξία καταδίκης για ορισμένα σοβαρά ποινικά αδικήματα), χωρίς εξατομικευμένη κρίση περί της συνδρομής της ουσιαστικής προϋποθέσεως του δεσμού προς το ελληνικό έθνος του αιτούντος την πολιτογράφηση αλλοδαπού, δηλαδή την εκ μέρους του εθελούσια αποδοχή των αξιών που συνάπτονται προς τον ελληνισμό και την εντεύθεν απόκτηση ελληνικής εθνικής συνειδήσεως. Οι ρυθμίσεις, ωστόσο, αυτές εις του ν. 3838/2010 αντίκεινται στις μνημονευθείσες συνταγματικές διατάξεις, εφόσον δεν προβλέπεται με αυτές διαδικασία για τη διαπίστωση από διοικητικά όργανα της συνδρομής, in concreto, της ουσιαστικής προϋποθέσεως γνήσιου δεσμού των αλλοδαπών προς το ελληνικό έθνος ενώ και η τιθέμενη τυπική προϋπόθεση της «νόμιμης διαμονής» έχει αναιρεθεί κατά το απώτερο και το πρόσφατο παρελθόν με εξαιρετικές διατάξεις, ούτως ώστε να καθίσταται αδύνατη η διάγνωση της συνδρομής έστω και αυτής της προϋποθέσεως. Ένας Σύμβουλος υποστήριξε την ειδικότερη άποψη ότι ναι μεν η πολιτογράφηση αλλοδαπού αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα της Ελληνικής Πολιτείας, η οποία το ασκεί ελευθέρως, στην περίπτωση, όμως, κατά την οποία με διάταξη τυπικού νόμου απονέμεται η ελληνική ιθαγένεια αθρόως και σε απροσδιόριστο αριθμό προσώπων, ο τρόπος αυτός της απονομής της ελληνικής ιθαγένειας πρέπει να διενεργείται υπό προϋποθέσεις, οι οποίες δεν αναιρούν τον εθνικό χαρακτήρα του Κράτους, ο οποίος κατοχυρώνεται στο άρθρο 1 παρ. 3 του Συντάγματος. Στην προκείμενη περίπτωση, οι προβλεπόμενες από διατάξεις του ν. 3838/2010 προϋποθέσεις απονομής της ελληνικής ιθαγένειας, ήτοι αφ’ ενός μεν η γέννηση στην Ελλάδα τέκνου από αλλοδαπούς γονείς που διαμένουν νόμιμα και μόνιμα στη χώρα επί πέντε τουλάχιστον έτη και αφ’ ετέρου η επιτυχής παρακολούθηση έξι τουλάχιστον τάξεων ελληνικού σχολείου στην Ελλάδα από τέκνο αλλοδαπών που κατοικεί νόμιμα και μόνιμα στη χώρα αντίκεινται στην διάταξη του άρθρου 4 παρ. 3 εδ. α΄ του Συντάγματος ερμηνευόμενου υπό το φώς του άρθρου 1 παρ. 3 αυτού, αφού οι τιθέμενες από το νομοθέτη ως άνω προϋποθέσεις απονομής της ελληνικής ιθαγένειας δύνανται να οδηγήσουν σε αναίρεση του κατοχυρωμένου από το Σύνταγμα εθνικού χαρακτήρα του Κράτους, δεν διασφαλίζουν δε άνευ ετέρου την ένταξη των πληρούντων τις ανωτέρω προϋποθέσεις ατόμων στην ελληνική κοινωνία. Άλλωστε, η ιδιότητα της ελληνικής ιθαγενείας, στην περίπτωση που αυτή απονέμεται αθρόως πρέπει να αποτελεί το τελικό στάδιο της ενσωματώσεως των αλλοδαπών στην ελληνική κοινωνία και όχι το μέσο για την ενσωμάτωση στην ελληνική κοινωνία αλλοδαπών μη εχόντων εισέτι αποκτήσει την ελληνική συνείδηση. Εξ άλλου, ένας Πάρεδρος υποστήριξε την άποψη ότι ναι μεν η διάταξη του άρθρου 4 παρ. 3 εδ. α΄ του Συντάγματος, η οποία αναθέτει στον κοινό νομοθέτη τον καθορισμό των προσόντων του πολίτη, παρέχεται στον νομοθέτη ευρεία εξουσία καθορισμού των όρων και προϋποθέσεων κτήσεως της ιθαγένειας, ούτε, όμως, κατά το Σύνταγμα ούτε κατά το διεθνές δίκαιο νοείται η αρμοδιότητα αυτή του νομοθέτη ως αυθαίρετη και απόλυτη. ΄Ορια στην άσκησή της ή και συγκεκριμένες υποχρεώσεις μπορούν να προκύπτουν από διεθνείς συμβατικές δεσμεύσεις της χώρας (όπως λόγου χάριν για τον περιορισμό των περιπτώσεων της ανιθαγένειας ή ακόμη εάν τούτο είναι αναγκαίο, για λόγους προστασίας ατομικών δικαιωμάτων), αλλά και από τις άλλες διατάξεις του Συντάγματος. Εν προκειμένω, οι προϋποθέσεις για την αυτόματη κατ’ αρχήν κτήση της ελληνικής ιθαγένειας, οι οποίες εισάγονται στον Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας με τον ν. 3838/2010 χωρίς να προκύπτει ότι αποτελούν εκπλήρωση διεθνούς υποχρεώσεως της χώρας, δεν είναι σύμφωνες με το άρθρο 4 παρ. 3 εδάφιο α΄ του Συντάγματος, ερμηνευόμενο υπό το φως του άρθρου 1 παρ. 3 αυτού. Και τούτο διότι ούτε μόνη η παραμονή των γονέων του στην Ελλάδα επί πενταετία ούτε η επιτυχής παρακολούθηση έξι τουλάχιστον τάξεων ελληνικού σχολείου στην Ελλάδα διασφαλίζουν άνευ ετέρου την ένταξη του ενδιαφερομένου στην ελληνική κοινωνία ως φορέα των αξιών του Ελληνικού έθνους, όπως καταρχήν επιβάλλεται, κατά τις ως άνω συνταγματικές διατάξεις, προκειμένου περί της θεσπίσεως γενικών όρων και προϋποθέσεων κτήσεως της ελληνικής ιθαγένειας Τέλος, ένας Σύμβουλος υποστήριξε την άποψη ότι οι προϋποθέσεις για την κτήση της ελληνικής ιθαγένειας, οι οποίες εισάγονται στον Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας με τον ν. 3838/2010, υποδηλώνουν την εκτίμηση του νομοθέτη ότι οι αλλοδαποί, οι οποίοι πληρούν τις προϋποθέσεις αυτές, έχουν ένα νομικό και πραγματικό δεσμό με το Ελληνικό Κράτος επαρκή για να δικαιολογήσει την χορήγηση σε αυτούς της ελληνικής ιθαγένειας, η εκτίμηση δε αυτή δεν υπερβαίνει τα παραπάνω συνταγματικά όρια. Περαιτέρω, με την ίδια ως άνω απόφαση έγιναν δεκτά και τα εξής: Από τον συνδυασμό των άρθρων 1 παρ. 2 και 3, 52 και 102 παρ. 2 του Συντάγματος προκύπτει ότι οι εκλογές για την ανάδειξη των αιρετών οργάνων των οργανισμών τοπικής αυτοδιοικήσεως έχουν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα εν όψει των αρμοδιοτήτων που ασκούν οι οργανισμοί αυτοί, αλλά και διότι η εκλογή αυτή ανάγεται στην πολιτική ζωή της Χώρας γενικώς. Εξ άλλου, η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοικήσεως αποτελεί λειτούργημα απαραίτητο για την πραγμάτωση της λαϊκής κυριαρχίας, ως τοιαύτης νοουμένης της ασκουμένης από τον λαό ως εκλογικό σώμα απαρτιζόμενο μόνο από τους έχοντες δικαίωμα ψήφου Έλληνες πολίτες. Συνεπώς, τόσο η άσκηση του δικαιώματος του εκλέγειν, όσο και η άσκηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι κατά τις εκλογές αυτές επιφυλάσσεται μόνον στους Έλληνες πολίτες και δεν μπορεί να επεκταθεί και στους μη έχοντες την ιδιότητα αυτή χωρίς αναθεώρηση της σχετικής διατάξεως του Συντάγματος. Συνεπώς, οι ρυθμίσεις των άρθρων 14 έως 21 του ν. 3838/2010, με τις οποίες απονέμεται σε αλλοδαπούς, υπηκόους τρίτων χωρών, το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στις εκλογές της πρωτοβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι ανίσχυρες ως αντίθετες προς τα άρθρα 1 παρ 2 και 3, 52 και 102 παρ. 2 του Συντάγματος.