Χτες, έκανα μια βόλτα στην Πόλη. Πολλές φορές, με τις μηχανές και τα αυτοκίνητα, ξεχνάμε την ομορφιά ενός περιπάτου. Έτσι, ξεκινόντας από την πλατεία, κατευθύνθηκα στο λιμάνι, κάνοντας τον κύκλο της Κιτροπλατείας και έπειτα στη λίμνη, ενώ κατέβηκα μετά πίσω από τη Μαρίνα, και βγήκα μπροστά στο Δημαρχείο, όπου ανέβηκα το δρόμο ξανά για την πλατεία. Μπορούμε όμως όλοι να κάνουμε αυτή τη βόλτα;
Προσπαθούσα χτες να κατανοήσω πώς ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, θα μπορούσε να κάνει το ίδιο. Οι εγκαταστάσεις της πόλης μας δεν είναι κατάλληλες. Το ίδιο βέβαια ισχύει και στα χωριά της περιοχής, αλλά και στη Νεάπολη.
Ποιος είναι ο σεβασμός μας για το συνάνθρωπο, όταν παρκάρουμε (πάντα σε πρώτο πληθυντικό) μπροστά στις ειδικές ράμπες που έχουν φτιαχτεί για αυτά τα άτομα. Με τον Καλλικράτη, δημιουργείται μια ειδική υπηρεσία, εξυπηρέτησης στο σπίτι. Θέλω να πιστεύω ότι στο Δήμο μας δε θα δημιουργηθεί για τα ΑΜΕΑ. Άλλος ήταν άλλωστε και ο σκοπός του Νομοθέτη. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, η πρόσβαση πρέπει να είναι και για τα ΑΜΕΑ.
Τώρα, πως θα λυθεί αυτό; Με βασικό ανασχεδιασμό ειδικά των Δημοσίων Υπηρεσιών, αλλά πάνω από όλα με την ευαισθητοποίηση των Δημοτών. Δε μιλάω, φυσικά, για μια συζήτηση, μιας και η συζήτηση γρήγορα ξεχνιέται αλλά για πραγματικές εκδηλώσεις ευαισθητοποίησης. Θα μπορούσαμε να μπούμε για λίγο στη θέση τους και να προσπαθήσουμε να κινηθούμε στις πόλεις και τα χωριά; Έτσι, την επόμενη φορά θα το σκεφτόμασταν σοβαρά να παρκάρουμε μπροστά από μια ράμπα.. Θα αξιώναμε περισσότερα για αυτή την πρόσβαση από τη Δημοτική Αρχή. Η υπόθεση τους θα γινίοταν υπόθεση μας.
